INHOUD
Eerste woorden 1
Woord van de voorzitter 3
Voorstelling nieuw bestuur 4
Vlaamse diplomatie 6
Juridisch 9
Expatcontracten 10
Ontwikkelingssamenwerking 12
Fotografie India 16
Europees recht 18
Unesco 19
Voorpublicatie 20
Historische Vlamingen 22
Column
DOSSIER Durf
Inleiding 25
Coververhaal 26
Sprong naar Noorwegen 28
Balletdanser Slovenië 32
Van arts naar B&B 34
VIW-vertegenwoordigers 36
30 jaar ViaVia 38
Column Zweden 41
Lees hier alvast het editoriaal van onze hoofdredacteur Koen Van der Schaeghe
Durf als kompas
Waar eindigt het zoeken en begint het thuiskomen? De Egyptische schrijver Nagieb Mahfoez gaf ooit mooie woorden aan het ongrijpbare gevoel: “Thuis is niet waar je geboren bent, maar waar je pogingen om te ontsnappen eindigen.” Dat maakt ‘thuis’ iets relatiefs en zet de deuren levenslang op een kier voor ontsnappingspogingen. Deze drang vereist moed en durf. Het is de kracht die je in staat stelt om je vertrouwde wereld achter je te laten en de energie die je benen voortstuwt, nog voordat je weet waar ze je zullen brengen.
Durf is het verkennen van grenzen, letterlijk én figuurlijk. Het is het laten vallen van zekerheden, het kiezen voor het onbekende en het wandelen zonder plattegrond. Wie durft, probeert te ontsnappen aan het voorspelbare, aan wat vastligt, aan wat men van je verwacht. Je vertrekt met een droom, maar vaak ook met een knoop in de maag. En onderweg ontdek je: ontsnappen is niet hetzelfde als verdwijnen. De wereld is uitgestrekt, maar je eigen schaduw reist altijd mee. Durf is niet alleen het loslaten, maar ook het besef dat je zoektocht geen rechte lijn is. Uiteindelijk is thuis niet de plek waar je begon, maar de plek die je doet beseffen dat dat thuiskomen ook betekent dat je moet stoppen met vluchten. Durf kan je wegbrengen, maar ook weer terugbrengen — naar een plek die je anders bent gaan zien. Durven is ook terugkereren als je daartoe gedwongen wordt.
Soms leiden de meest onverwachte keuzes tot de mooiste veranderingen. Neem bijvoorbeeld het verhaal van een chirurg die beslist om een bed & breakfast uit te baten — het klinkt als het begin van een vreemd verhaal, maar soms fluistert het leven iets anders dan wat je altijd dacht te moeten volgen. Alsof er ineens een stem opduikt die zegt: "Nu is het tijd voor iets anders." Impulsief naar Noorwegen verhuizen, zonder er ooit geweest te zijn, lijkt voor de buitenwereld misschien roekeloos, maar voor wie het voelt, is het een noodzakelijke sprong. Want sommige plekken roepen je, zelfs als je ze nog nooit hebt gezien.
Alles durven verkopen, afstand nemen van wat je met zoveel zorg hebt opgebouwd, dat vraagt lef. Maar na een half jaar terugkeren en opnieuw beginnen — dát vraagt pas karakter. Niet als falen, maar als herbeginnen met meer inzicht, meer mildheid. Veerkracht is niet enkel doorgaan, het is ook durven stoppen, durven terugkeren en steeds weer rechtkrabbelen na elke val. Het leven is niet altijd rechtlijnig. Soms leidt het je via omwegen naar precies waar je moet zijn. Wat eerst als verliezen voelt, blijkt later ruimte te maken voor iets groters. En zo verandert een operatiekamer in een ontbijttafel met uitzicht op bergen. Zo wordt een tik tegen de grond een zachte duw richting iets nieuws. Want de mooiste verhalen beginnen vaak waar zekerheid eindigt en durf het kompas bepaalt.
Wie al vroeg blijk gaven van lef en visie, waren de initiatiefnemers van de ViaVia cafés – inmiddels al dertig jaar geleden. Wat zij op poten zetten, ging verder dan idealisme of zomaar een horecazaak. Hun drijfveer was reizen om te ontmoeten. Hun plan: plekken creëren waar wereldreizigers en locals elkaar konden vinden, inspireren en verhalen delen. Het resultaat? Een levendige uitwisseling van ervaringen én het ontstaan van nieuwe, onvergetelijke ontmoetingen. En dat al drie decennia lang.